(۱۹۲)

اینک به مسائل مربوط به دبیرستان‌های کشور باید پرداخت. درباره توسعه و بسط تعلیمات متوسطه در سال‌های اخیر پیشرفت‌های محسوسی که در ازدياد دبیرستان‌های فنی و کشاورزی در تهران و بسیاری از شهرستان‌ها به عمل آمده قبلا اشاره شده است. در سال ۱۳۳۸ متجاوز از ۵،۰۰۰ پسر در دبیرستان‌های فنی مشغول فراگرفتن حرفه‌های متنوع مانند نجاری - لوله‌کشی - برق و فلزکاری بوده و صدها تن دختر به کسب فنون خیاطی و ماشین‌نویسی پرداخته‌اند. همچنین متجاوز از ۲،۰۰۰ تن پسر در مدارس کشاورزی مشغول فراگرفتن فنون کشاورزی براساس روش نوین امروزى بوده‌اند. اما این اقدامات به‌مثابه آغازی بیش نیست و در کشوری مانند ایران که دوره ترقی و پیشرفت را شروع کرده است ، جوانانی که در فنون و حرفه‌های متنوع تربیت می‌شوند باید چندین برابر عده فعلی بشود.

درباره اهمیت آموزش حرفه‌ای در کشوری مانند ایران هر چه تأکید شود هنوز کم است. شاید کسانی که از کشورهای خارج به ایران می‌آیند و بسیاری از مردم مملکت تصور کنند که نیازمندی ما در درجه اول به مهندسین و مدیران و کارشناسان عالی‌مقام است.

 شک نیست که ما به وجود چنین اشخاصی احتیاج روزافزون داریم ولی نیاز حقیقی ومهم ما جای دیگر است. زیرا از یک‌طرف سال‌ها است به تربیت و تعلیم متخصصین در داخلی و خارج کشور پرداخته و عده‌ای از آنها را به کار گماشته‌ایم و همچنین از کارشناسان خارجی که برای اجرای برنامه‌های کمک به ایران آمده‌اند استفاده کرده و یا عده‌ای را استخدام نموده‌ایم. از طرف دیگر عده کارگران عادی ما بسیار زیاد است ولی برای استادکار و کارگر ماهر و سرکارگر مجرب دچار مضیقه بزرگی هستیم و چنین اشخاصی را برای دستگاه‌های صنعتی و ساختمان و امور کشاورزی و سایر فعالیت‌های فنی لازم داریم و در عین حال که به هزاران متخصص ومهندس عالی مقام نیازمندیم احتیاج ما به این طبقه میانه یعنی استادکار و سر کارگر و نظائر آنها صد چندان است. برای این‌که احتیاج به افراد دسته اول مرتفع شود ممکن است عده کثیری را از خارج استخدام کرد ولی آن استطاعت مالی که بتوان تمام افراد طبقه میانه را از مردم خارج کشور اجیر کرد نداریم و باید اینگونه اشخاص را در داخله کشور و در دبیرستان‌های حرفه‌ای و فنی تربیت و آماده کنیم.

تهیه معلم و مربی برای دستگاه بزرگ فرهنگی که روز به روز بسط و توسعه پیدا می‌کند ما را به یک اشکال اساسی مواجه می‌کند و آن این است که مدرسه بدون معلم کار نمی‌کند و وجود مدرسه خوب نیز بی معلم خوب غیرممکن است، و چون عده دبیرستان‌های فنی و کشاورزی ما افزایش یافته پایه و میزان معلومات به واسطه کمبود معلم به همان درجه پیشرفت نکرده است. برای رفع این نقیصه باید پایه معلومات دانش‌آموزان فعلی را بالا ببریم و مؤسسه حرفه‌ای و فنی تهران را توسعه بخشیم. باید دانشجویانی را که از دانشکده فنی دانشگاه تهران و مؤسسه فنی آبادان فارغ‌التحصیل می‌شوند ترغیب و تشویق نمائیم که به خدمت دبیری دبیرستان‌های فنی وارد شوند. همچنین باید توجه جوانان ایرانی را که در خارج از کشور تحصیلات فنی و مهندسی کرده‌اند به این خدمت جلب نمائیم و بدون درنگ به تأسیس دانشکده‌های فنی در دانشگاه‌های استان‌ها بپردازیم و برای تسریع در انجام این مهم عده کافی معلمین خارجی نیز استخدام نمائیم.

از تمام مسائل فوق مهم‌تر آن است که برای دبیران دبیرستان‌ها و مخصوصاً آنها که رشته‌های فنی را تدریس می‌کنند حقوقی بهتر منظور کنیم و خانه‌های تازه ساخت که هم وسایل آسایش در آنها فراهم است و هم هزینه ساختمان آنها زیاد نیست دراختیار آنها بگذاریم.