(۲۱۸)

هوای آبادان در فصل زمستان بسیار دلپذیر و برای ورزش‌های گوناگون درهوای آزاد مانند فوتبال، راگبی، کریکت، والیبال، گلف، تنیس، اسب دوانی، قایقرانی و پروازهای تفریحی بسیار مناسب است. هنگام تابستان که هوا گرم می‌شود مردم به باشگاه‌ها و تآترهائی که مجهز به وسایل تهویه است پناه می‌برند. من گاهی اندیشه می‌کنم که گرمای شدید آبادان درمیان اجتماعی که از ملل مختلفه تشکیل یافته است خود موجد روح همکاری است و ساکنین آن شهر را با یکدیگر الفت و موآنست می‌دهد.

مدیران و کارشناسانی که در این شهر کار می‌کنند نیز معتقدند که شهر آبادان به آنها هیجان می‌بخشد و چنان‌که یکی از آنها گفته است «هر کسی از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شود استعداد آن را پیدا می‌کند که در همه جا کار کند.»

کارهائی که در آبادان انجام می‌گیرد همه عظیم و با اهمیت است. مثلا پالایشگاه آنجا دارای ده دستگاه بزرگ تقطیر برای تجزیه تبدیل نفت خام و ده دستگاه تولید نفت سفید و متجاوز از چهل دستگاه تصفیه دیگر است. تنها برای سوخت تأسیسات پالایشگاه، روزانه بیش از شصت میلیون فوت مکعب گاز طبیعی مصرف می‌شود. مرکز تولید نیروی برق آن یکی از بزرگترین مراکز خاورمیانه است و دو دستگاه تلمبه آن که آب آشامیدنی و کارسازی کارخانه‌ها و مردم را تأمین می‌کند، یکی از مجهزترین و معظم‌ترین دستگاه‌هائی است که تاکنون ساخته شده است.

از پالایشگاه آبادان متوالیاً نهری از مواد نفتی جاری است که قسمت عمده آن بنزین هواپیما و بنزین موتور و گازوئیل (برای مصرف کامیون‌های دیزلی) و نفت و روغن و قیر است. در پالایشگاه حتی مواد شیمیائی لازم برای تولید مواد نفتی نیز تهیه می‌شود. در این شهر متجاوز از ۲۳۰۰ اتومبیل و اتوبوس و کامیون و ۳۰ دستگاه لکوموتیو دیزلی و ۱۰۰ دستگاه اتومبیل کرایه و ۲۸ یدک‌کش و ۵۶ کرجی بزرگ و ۴۲ قایق موتوری درآمد و شد است و ده رشته تلفون خودکار و پانزده مرکز راهنمای تلفون در پالایشگاه نصب گردیده و با وسایل رادیوئی پیوسته با هواپیماها و کشتی‌ها ارتباط دارد. لوله‌های نفت که بطول ۱۶۰ میل است پالایشگاه را با مناطق نفت‌خیز یعنی از نخستین چاه مسجد سلیمان که هنوز از آن نفت استخراج می‌شود گرفته تا سایر چاه‌های عظیم اتصال داده است.

چاه نفت آغاجاری را می‌توان غنی‌ترین چاه نفت دنیا دانست. ساکنین این مناطق نیز مانند اهالی آبادان از افراد ملل متنوعند و طرز ساختمان خانه‌ها  و دکان‌ها و باشگاه‌ها و زمین‌های بازی آنها هم با همان شیوه آبادان است.

مقداری از محصولات نفتی آبادان به مصرف داخلی کشور می‌رسد و قسمت اعظم آن به خارج حمل می‌شود تا با ارز حاصل از فروش آن هزینه برنامه‌های عمرانی کشور تأمین گردد. چنان‌که در سال ۱۳۳۸ تعداد ۸۶۲ کشتی نفت‌کش از آبادان و بیش از ۱۲۵۰ کشتی از بندر معشور که تأسیسات آن بسرعت توسعه می‌یابد نفت به خارج حمل کرده‌اند.

محصولات نفتی از آبادان بیشتر مواد تصفیه شده است ولی از بندر معشور نفت خام به خارج حمل می‌شود. در جزیره خارک که در ۱۵۰ میلی آبادان در خلیج فارس واقع است نیز جنب و جوش عظیمی پدیدار است و تأسیسات آن در دست ساختمان است که بزرگ‌ترین کشتی‌های نفت‌کش با ظرفیت ۱۰۰،۰۰۰ تن و بزرگ‌تر از آنها نیز بتوانند در آنجا لنگر انداخته و نفت حمل کنند.

صاحب این همه وسایل مجهز و عظیم صنعت نفت ایران کیست؟ برای مردم ایران که می‌دانند که یگانه صاحب این تأسیسات کسی جز خود آنها نیست مایه مباهات است و وقتی بدانند که این صنعت از رکود سابق بدرآمده و امروز به مقداری که در تاریخ کشور ما سابقه نداشته مواد مختلف نفتی تولید می‌کند در خود غرور مخصوصی احساس می‌کنند.