یکی
دیگر از سازمان‌های خارجی که به ما کمک قابل توجهی کرده است سازمان تعاونی امداد
جهانی امریکائی است که بطور اختصار (کر) نامیده می‌شود و در بیش از بیست و پنج
کشور به فعالیت مشغول است. کمک این سازمان به کشور ایران از زمان وقوع زمین‌لرزه
شدید کرمانشاه در سال ۱۳۳۶ آغاز گردید که مواد لازم و ضروری برای آسیب
دیدگان ارسال داشتند و از آن پس یک هیئت دائمی در ایران مستقر ساختند که خدمات
پرارزشی در مناطق روستائی که مورد توجه ویژه من است انجام داده است.
کمک‌های
این سازمان بیشتر از طریق ارسال مواد غذائی مانند آرد و شیرخشک و چیزهای دیگر برای
کسانی است که درآمد آنها اندک است، چنان‌که مثلا در سال ۱۳۳۹
چهار و نیم میلیون کیلو آرد در ایران توزیع کردند که قسمت اعظم آن بوسیله مؤسسات
خیریه کشور بین افراد تقسیم شده است. این سازمان در نظر دارد برنامه‌ای نیز برای
فراهم ساختن غذای دانشجویان طرح کند که امیدواریم بزودی به موقع اجرا گذاشته شود.
از
تازه‌ترین کارهای این سازمان، برنامه‌ای است که برای کمک افراد به یکدیگر تهیه و
تدوین کرده است که چون مکمل برنامه‌های عمرانی ما است بسیار مغتنم است. نظر این
سازمان آن است که در نقاط مختلف کشور انبارهائی برای اسباب و ابزار ایجاد کند که
مردم همان‌طور که از کتابخانه کتاب عاریه می‌کنند در این مراکز نیز اسباب و آلات
مورد لزوم را به عاریه ببرند و پس از رفع حاجت بازگردانند.
درهریک
از این مراکز بیش از یکصد قسم آلات و
ادوات کشاورزی و ماشین‌های سنگین مانند گاوآهن‌های جدید که در خود کشور به تناسب
احتیاجات و خصوصیات زمین‌های ایران ساخته خواهد شد گرد خواهد آمد تا نیازمندی‌های
کشاورزان با طریق سهل و ساده‌ای مرتفع گردد.
این
سازمان عده محدودی کتاب درسی مفید و وسایل دیگر تحصیلی که در برنامه‌های آموزش و
پرورش مورد لزوم است به نقاط مختلف کشور فرستاده و در مواقع اضطرار مانند زمین‌لرزه
شدید لار که در سال ۱۳۳۹
اتفاق افتاد وسایل امدادی فوری به آن ناحیه رسانده و همین سرعت عمل موجب شهرت این
مؤسسه در ایران گشته است.
دولت
امریکا بموجب قانون فولبرایت و سایر مقررات مربوط از طریق مبادله اشخاص در رشته‌های
مختلف علوم و فنون بما کمک‌های علمی و فنی کرده است.
طبق
برنامه‌ای که برای اجرای این قانون مدون گشته است دانشمندان ایرانی برای مطالعات و
تحقیقات علمی و دبیران و فارغ‌التحصیلان برای مشاهده روش‌های آموزش و پرورش به
کشور امریکا رفته‌اند و در مقابل استادان دانشگاه‌ها و دبیران و دانشجویان
امریکائی به ایران آمده و محیط دانشگاه‌های ما را تنوع و انبساط بخشیده‌اند. انجمن
فرهنگی ایران و انگلیس و مؤسسه فرهنگی ایران و فرانسه و سازمان‌های فرهنگی سایر
کشورهای جهان آزاد نیز برنامه‌های مشابه برای مبادلات فرهنگی دارند و هر یک برای
تدریس زبان و نمایش مظاهر فرهنگی کشور خویش مؤسساتی دارند که در واقع یک نوع کمک
فرهنگی به جوانان دانش‌طلب کشور ما است.
در
اوایل این فصل درباره فعالیت‌های «دوستداران
امریکائی خاورمیانه» و راهنمائی‌هائی که این مؤسسه به محصلین ایرانی عازم کشورهای
متحده آمریکا به عمل می‌آورد ذکری رفته است. این دانشجویان در هنگام بازگشت به
ایران نیز از راهنمائی‌های این موسسه برای معرفی و آشنائی با دوایر استخدامی کشور
و تهیه وسایل زندگانی برخوردارند.
ذکر
تمام برنامه‌های کمک خارجی که به نحوی برای کشور و ملت ايران سودمند بوده است در
این کتاب مقدور نیست و تنها می‌توان بر سبیل مثال از بنیاد فورد نام برد که عده‌ای
از متخصصین فنی خود را برای مساعدت در تنظیم برنامه هفت ساله سوم دراختیار ما
گذاشته و طرح‌های گرانبهای دیگری در رشته‌های تعلیمات حرفه‌ای و عمران روستائی و
ترجمه دایرة المعارف امریکائی به زبان فارسی به موقع اجرا نهاده است.